czerwone-trampki

Rozmawiałam z bratem Jarka...Wiedziałam,że Jarek jest w szpitalu ale myślałam,że to tylko badania...A tym czasme planują poważną operację w okolicahc serca...Boję się...nie wiem co czuję...Boję się o przyjaciela...Teraz wszystkie problemy znikają jak za dotknięciem magicznej różdżki...Liczy się tylko on..To coś poważnego...Boję się...jak mała bezradna dziewczynak w ciemnym lesie...NIE WIEM CO MAM ZE SOBĄ ZROBIĆ...Miotam się po pokoju,miotam się w sobie,jest mi źle...Muszę go odwiedzić...Boję się że  złamę się przed nim....Nie wiem co mam zrobić...Muszę wierzyć że wszystko będzie dobrze....Bo musi byc dobrze...

Dzisiaj byłam jakaś taka zmęczona.Nie wiem czemu.Przecież poszłam spać wcześniej niż zwykle a do tego jeszcze wstałam póżniej.Dziwne to wszystko.Ostatnio mam ochotę na czekoladę,koc i dobra książkę.Znowu czyatm Dziennik Bridget Jones.Nie wiem czy tą ksiażkę mogę nazwac dobra ale na pewno dobzre pasuje do mojego nastroju.Potrzebuję jakichś fundamentów żeby utrzymac rusztowanie moich postanowień.Mam byc niezależna,szczera do bółu i zupełnie zimna w stosunku do D.Teraz to wydaje się takei proste.Ale keidy dowiedziałam się że ma wyjechac do Francji jakby śiwat mi się zawalił.Ale to było w sierpniu.2 miesiące temu.Od tego czasu wiele się zmieniło.Amerykę odkryto co najmniej 2 razy.

Waży się sprawa mojego stypensium.Chętnych jest wielu.W sumei pzrydałoby mi się te kilkaset złotyc miesiecznie.Razy 10 miesięcy i mam na bilet do Kanady,2 miesiące z ciotką,wujkiem i kuzynami ;).Albo objazdówka po Europie w wakacje.Albo ten Canon za 2000 z hakiem.Ale to tylko plany na dalszą przyszłość.Póki co stypendia jeszcze nie przyznane.Wszystko rozstrzygnie się do środy

Dawno nie pisałam.Nie wiem czemu.Chyab starałam się pozbierac resztki tego co ze mnie zostało.Dokonałam makabrycznych odkryć mnie samej.Ale teraźniejszość dała mi odrobinę światła.D jest w Zakopcu.Mam kończący się tydzień bezgranicznego szczęścia.Gdyby nie Jarek pewnie myślałabym o nim,zastanowiała się czy on myśli o mnie.Ale już tak nie jest.Teraz 'pokutuję' za czasy ślepoty i okłamywania się.Każda myśl o D to 10 przysiadów.Idealna terapia.Efekty szybko staja się widoczne.Nie jestem przecież masochistką!!!O nie...Ale ta terapia bardzo mi pomaga.Bo po co mi D skoro mogę żyć,oddychać bez niego.On nie jest jedyny na świecie,wyjątkowy.Nie byłabym z nim szczęśliwa.Wmawiając sobie takie rzeczy szybko można zrobić ze sobą porządek.A jak to nie pomoże to są jeszcze brzuszki,pompki...

Zaczęłam się ostatnio zastanawiać jaki powinien być ON.ON to taki ktoś kto umiałby docenić urok picia kapuczino z czerwonego kubka,ktoś kto byłby dal mnie jak koc,ktoś kogo ramię zawsze byłoby moim,ktoś kto umiałby ze mną śpiewać na głos,ktoś kto umiałby śmiać się na głos na środku ulicy.KTOŚ kto byłby przede wszystkim moim przyjacielem...

Zaczynam poznawac życie na nowo.Od tej drugiej,ukrytej strony.Nowe smaki,nowe wrażenia,emocje...Walka z samą sobą skończona.Chyba mogę powiedzieć,że wygrałam.Czasem potrzebny jest cios nożem w plecy.Teraz czuje że żyje w prawdziwym świecie,świecie o którym dawno temu usłyszałam.Którego szukałam pozez mgłę i stertę pajęczyn na strychu.A teraz znalazłam świat idealny.Nie no może nie idealny bo przecież nie ma ideałów.No może z wyjątkiem tego jednego ;).Czuję się silna i szczęśliwa,mimo ,że bez D,którego właściwe rzecz biorąc nigdy przy mnei nie było.Zamknęłam swoje wątpliwości dotyczące jego soby na kłodkę.A co z kluczykiem?Hmm...jeszcze nie wiem...Gdyby ten kluczyk był z papieru najpierw podarłabym go na miliard skrawków a potem spaliła.Ale ten kluczyk jest z wyjątkowego rodzaju metalu:ai młotek ani ogień tu nei pomogą.On po prostu zniknie sam jeśli nie będzie mi potrzebny,ale już tak w 100%,kiedy zapomnę o nim zupełnie.Mam nadzieję,że to nastąpi szybciej niż myślę.Każdy z nas ma takei swoje kluczyki.Ja moje niszczę siłą woli i uporem ,a Ty ?Jak Ty niszczysz swoje kluczyki?

Fizyk,z właściwym sobie sarkazmem,zapytał nas dzisiaj czy mamy w domu zegary.Nie mamy-pomyślałam-czasu nie da się policzyć.Bo czas przelatuje nam przez palce.Bezcenne sekundy stopniowo z mrygnięciem oka zmieniają sie w następne minuty,godziny....Kiedyś będę stara.Będę miała twarz pooraną zmarszczkami,kruche kosći,delikatną zwiotczałą skórę,moje ręcę będą śladem po moim życiu.Będę stara,przygwożdzona widmem śmierci.Czy  i jak wtedy spojrzę na swoje życie.Czy będę czegoś załowała?Zapewne tak.Choc staram sie zeby każdy dzień był wyjatkowy,inny to i tak wiem,że kiedyś dni będą takie same.Póki co jestem.Żyję.Znosze lawinę zdarzeń jaka na mnie spada.Dzisiaj miałam buntownicze nastawienie.Unikać D. za wszelką cenę.Jego spojrzenia,usmiechu,słów.Prawie się udało.Nie wiem jak mogłam być taka ślepa...Ale dzięki Jarkowi,dzięki najwspanielszemu przyjacielowi na swiecie,dostrzegłam to,co krytło się pod streta pozorów.

Życie pcha mi koleje kłody pod nogi.Ale są też momenty wytchnienia.Dzisiaj np wracałam z treningu z Bartkiem.On jest magiczny.Nie wiem co w nim jest takiego:charakter,sposób bycia,uśmiech...On działa jak narkotyk.Dzięki niemu byłam naprawdę szczęśliwa...Wiem,ze to może przerodzic się w cos więcej niż tylko zwykłe koleżeństwo ale chyba podświadomie włączyłam w sobie jakaś blokadę...Może boję się szczęścia...?Czy to w ogóle możliwe??Żeby najpierw dążyc do czegos tak wytrwale ,a kiedy wreszcie pojawia się szansa na spełnienie bronić się,uciekać???